Οι άγκυρές μας και ο χρόνος (Μέρος 1ο)

Ο κόσμος μας είναι «αγκυροβολημένος» σ΄αυτό το γνωστό μας λιμάνι γιατί εμείς θέλουμε να είναι έτσι. Ας φανταστούμε ξανά ότι βρισκόμαστε στη θάλασσα του άγνωστου. Δεν ξέρουμε ούτε ότι κοιμόμαστε, ούτε ότι δεν έχουμε κυβερνήτη να μας οδηγεί. Εκείνο που συνεχώς κάνουμε, στην προσπάθειά μας να  επιβεβαιώσουμε κάπως την ύπαρξή μας, είναι να κατασκευάζουμε άγκυρες. Κάθε τι που θεωρούμε ότι αποτελεί τον κόσμο μας είναι και από μία άγκυρά μας. Άλλη φτιάχνει το όνομά μας, άλλη την κοινωνική μας θέση, άλλη τα πολιτικά και θεολογικά μας πιστεύω. Κατά την διάρκεια της ημέρας, συνεχώς επαναλαμβάνουμε μέσα μας τα στοιχεία αυτά. Τις άγκυρές μας. Έτσι πατάμε “γερά” στην γη την οποία φτιάξαμε εξ ολοκλήρου μέσα στον... νου μας.

Oλες τις νοητικές πληροφορίες τις αντιμετωπίζουμε σαν να ήταν φυσικές. Έτσι δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να παρατηρούμε αυτά που συμβαίνουν εφ όσον συνεχίζουν να συμβαίνουν όλα γύρω μας, με τον τρόπο που περιμένουμε απ΄αυτά. Εδώ όμως υπάρχουν κρυμμένα πολλά ερωτήματα. Το δέντρο είναι μόνον το όνομά του; Είναι ότι θεωρούμε κορμό, φύλλα και κλαριά; Και αλλάζει μόνον με τον τρόπο που γνωρίζουμε ή αυτός είναι μόνον ένας τρόπος να το κατατάξουμε στο τοπίο; 

Αν μπορούσαμε να διακόψουμε την ροή πληροφοριών για το πως είναι αυτός ο κόσμος που μας περιτριγυρίζει, αυτός ο κόσμος θα παρέμενε ο ίδιος; 

Kalliopi