Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Η γνώση μας περί του αληθινού (Μέρος 1ο)

“Προηγουμένως όμως, για να μην καταλάβει ποτέ πως ήταν πλάσμα ονείρου, και να θεωρεί τον εαυτό του άνθρωπο σαν τους άλλους, του εμφύσησε  την λήθη του χρόνου της μαθητείας του.” Χ. Λ. Μπόρχες


   Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι εκείνο που βλέπουμε, αγγίζουμε ή εκείνο που μας περιβάλλει είναι έτσι όπως  μέχρι σήμερα το έχουμε αποδεχθεί; Όλοι ίσως απαντήσουν ότι η κοινή αποδοχή της ύπαρξης ενός δέντρου, κάνει το δέντρο να υπάρχει. Το ίδιο ισχύει και όταν πρόκειται για τους  φυσικούς νόμους, όπως και για τις εκάστοτε ηθικές αξίες. Αποδεχόμαστε πως υπάρχει το οτιδήποτε γιατί μας έχουν μάθει να το βλέπουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Και δεν έχει περάσει ποτέ από τον νου μας να το αμφισβητήσουμε. Για ποιόν λόγο άλλωστε. Πρόκειται για κοινές αλήθειες που βοηθούν την “μηχανή” του κόσμου να δουλεύει χωρίς την συχνή χρήση οδηγιών! Με αυτόν τον τρόπο αλλάζουμε κάτι στην μηχανή μόνον όταν διαπιστώσουμε ότι έχει καταστροφικό αποτέλεσμα και κάνει αδύνατη την συνέχιση της πορείας της καθημερινότητας μας. 
Σ΄ένα τέτοιο σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Όλα τα σημάδια δείχνουν μια ανθρωπότητα που καταρρέει κάτω από το ίδιο της το “κοινωνικό” φορτίο. Καταρρέει δηλαδή από τους ίδιους της τους κανόνες τους οποίους έθεσε στο παρελθόν. Η δυστυχία, οι πόλεμοι σε πολλά σημεία του πλανήτη, οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, κάνουν το τοπίο να δείχνει εφιαλτικό. Εκείνο όμως που επιτείνει τον εφιάλτη είναι η συνέχιση του κοινωνικού ύπνου. Δηλαδή το ότι αυτό όλο το τοπίο μοιάζει να μην γίνεται αντιληπτό από τους περισσότερους. Ξαναθέτουμε λοιπόν το ερώτημα. Τι είναι εκείνο που μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτό που ζούμε ή αυτό που βλέπουμε είναι αληθινό;
Kalliopi

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Η γνώση και η δύναμη (Μέρος 3ο)


Δεν κοιτάμε μέσω της παρατήρησης αλλά πάντοτε από την σκοπιά των φόβων, των προσδοκιών ή των γνώσεων μας. 
Όμως ο αιώνιος και μοναδικός μας σύντροφος, είναι η Πραγματικότητα. Εκτείνεται σε χρώματα, σε ήχους, σε μυρωδιές, άγνωστη και όμως τόσο κοντά μας.  Αλλά ο ύπνος είναι ακόμα η κυρίαρχη κατάσταση μας. Και όσο κοιμόμαστε δεν αντιλαμβανόμαστε, ούτε καν με την μορφή της υποψίας, το πόσο μεγάλο κύκλο κάνουμε ώστε να αναγκαστούμε στο τέλος να ξυπνήσουμε.
 Γιατί το ξύπνημα είναι το επόμενο και το μοναδικό μας βήμα. Τότε η δύναμη μας δεν θα είναι πλέον οχυρωματική αλλά ρέουσα ενέργεια και θα πηγάζει από τις σχέσεις που κάθε στιγμή θα δημιουργούνται. Η δύναμη αυτή είναι η εκδήλωση της ίδιας δύναμης που κίνησε το Σύμπαν να ξεκινήσει. Τίποτε δεν υπάρχει που μπορεί να την υποδουλώσει γιατί τίποτε δεν μπορεί να την ακολουθήσει. Περιέχεται παντού και όσοι μπαίνουν μέσα στην Πραγματικότητα γίνονται μέρος της χωρίς να το επιδιώξουν. Η ειρήνη είναι χαρακτηριστικό αυτής της απίστευτης δύναμης. Όπως και η οικονομία και η αρμονία. Αναλογιστείτε πόσο πολύ μακριά είμαστε από αυτές τις ποιότητες. Πόσο μακριά όχι σε απόσταση, ούτε σε χρόνο, αλλά σε συνειδητότητα.
Kalliopi

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Η γνώση και η δύναμη (Μέρος 2ο)

Η γνώση για να μετασχηματιστεί σε σοφία χρειάζεται αυτήν την παραχώρηση της δύναμης της. Όχι απαραίτητα της αξίας του περιεχομένου της αλλά την αποδοχή της ρευστότητάς της. Δεν είμαστε κάτοχοι της γνώσεως. Κοινωνοί της είμαστε. 
Όταν θα κατανοήσουμε την συμμετοχή μας σ αυτήν ίσως συνειδητοποιήσουμε και την ευθύνη μας. Δεν γνωρίζουμε παρά ελάχιστα. Η θέση όπου έχουμε ανεβάσει τον εαυτό μας είναι δυσανάλογη σε σχέση με το ποσοστό της γνώσης που κατέχουμε. Η γνώση και η δύναμη είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και η αλαζονεία ο κοινός παρανομαστής τους. Είναι ειρωνεία, αλλά θα φθάσουμε σαν ανθρωπότητα μετά από έναν πολύ μακρύ δρόμο στο σημείο να ανακαλύψουμε εκείνο που πάντοτε μας ακολουθούσε όπου κι αν πηγαίναμε, όπως και αν κινούμαστε. Αφού ταλαιπωρίσουμε το σώμα μας αλλά και το σώμα της Γης με απίστευτα πειράματα, ρακένδυτοι και μην έχοντας πλέον καμμιά σιγουριά για τίποτε, θα σκύψουμε το κεφάλι. Ίσως τότε, αφού εγκαταλείψουμε την προσωπική αλλά και την επιστημονική μας Ιστορία, να αντικρύσουμε το αντιφέγγισμα του μεγαλείου. Ως τότε θα κοιτούμε με προσοχή την άκρη του ορίζοντα σαν άλλοι Κολόμβοι, πιστεύοντας πως θα ανακαλύψουμε κάποιαν ακόμη άγνωστη γη. Αλλά το μόνο που μας έχει μένει να ανακαλύψουμε κατοικεί μέσα μας. Εκεί όπου ποτέ δεν κοιτάμε. 
Kalliopi
 

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Η γνώση και η δύναμη (Μέρος 1ο)

Η γνώση, αντίθετα απ΄αυτό που μας έχουν διδάξει να πιστεύουμε, υπάρχει παντού. Κρυμμένες παρέμεναν πάντοτε κάποιες πληροφορίες που κάποιοι θεωρούσαν επικίνδυνες για την μάζα των ανθρώπων. Κρυμμένοι είναι οι δρόμοι που έχουν χαράξει διάφοροι άνθρωποι κατά εποχές οι οποίοι είχαν συνδυάσει την γνώση με την δύναμη.

   Στην διάρκεια των αιώνων, κάποιοι ταύτισαν τη γνώση γύρω από την λειτουργία ενός φυσικού φαινομένου ή την εφαρμογή μιας ανακάλυψης με την δύναμη που αυτό περιέχει και κατόπιν το έστρεψαν εναντίον κάποιων άλλων και με αυτόν τον τρόπο κερδίζαν την εξουσία. Όλο το ενδιαφέρον της παιδείας  στρέφεται προς αυτήν την κατεύθυνση. Αν και όχι ξεκάθαρα, στρέφουν τα παιδιά στο να χρησιμοποιήσουν την εκπαίδευσή τους στον αγώνα της επικράτησης τους πάνω στους συμμαθητές και αυριανούς συμπολίτες τους. Μιλούν για τα εφόδια της ζωής αλλά μοιάζουν με τα πόλεμο-εφόδια που παίρνει ο στρατιώτης για την μάχη. Έτσι η γνώση η ίδια γίνεται αγώνας επικράτησης του δυνατότερου. 
Η πρόθεση του απέναντι στην γνώση, λίγο ως πολύ, αλλάζει στην διάρκεια των χρόνων της ζωής ενός ανθρώπου. Ενώ αρχικά ίσως την συνέδεε με την απόκτηση της ευτυχίας του, κατόπιν γίνεται αυτοσκοπός και όπλο προβολής του Εγώ του. Γιατί όσο διογκώνεται η γνώση εις βάρος της ολιστικής αφύπνισης του ανθρώπου τόσο μεγαλώνει και το χάσμα που τον χωρίζει από το Αληθινό. Η γνώση όσο βρίσκεται σε αυτά τα πλαίσια, δεν θα καταφέρει να ανεβάσει τον άνθρωπο στα σκαλοπάτια της συνειδητότητας. Θα είναι κολλημένη στην λάσπη της εγωκεντρικότητας. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να διακρίνει την αλαζονεία που περιέχεται στην γνώση. Γι αυτό την υπερασπίζεται με κάθε τρόπο. Η συνεχής διεύρυνση των γνώσεών του είναι συχνά δεμένη με την απόδειξη της μοναδικότητάς του. Γι αυτό και η διαδικασία της αφαίρεσης κάποιων ιδεών ή πεποιθήσεων από την καθημερινότητά του, του φαίνεται σαν παράδοση άνευ όρων.
Kalliopi

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Η αμυντική ευφυία (Μέρος 3ο)

 Αν συνεχίζαμε το αξιόλογο έργο μας αλλά παράλληλα στρέφαμε την ευφυΐα μας και στο πως να παράγουμε αληθινή ζωή; Αν γινόμαστε περισσότερο υπεύθυνοι και λιγότερο ευθυνόφοβοι υπάλληλοι; Αν αφουγκραζόμαστε περισσότερο τις πραγματικές μας ανέγκες; Ίσως να αντιλαμβανόμαστε το πόσο διαιωνίζουμε τα μικρά μας προβλήματα.Ίσως να καταλαβαίναμε πως για να προσφέρουμε σε μια έρευνα χρειαζόμαστε πρώτα απ΄όλα έναν ενιαίο εαυτό. Μέσα από ένα κέντρο που να γνωρίζει την ενότητά του και από εκεί να ξεκινά την κάθε του ενέργεια. Που να αντιλαμβάνεται την ρέουσα πραγματικότητα και να παρατηρεί τον κόσμο σαν ένα αδιαίρετο σύνολο. Που να μην υποδύεται αλλά να ζει και να δρα μέσα από την ροή των γεγονότων. Που να μην σέρνει την σημαντική ταυτότητά του παντού αλλά αυτή η ιδιότητά του να τον διευκολύνει να αντιλαμβάνεται και όχι να περιχαρακώνεται πίσω της.  Είμαστε κατακλεισμένοι από ευφυείς - απομονωμένους ανθρώπους που στο πίσω μέρος του μυαλού τους υπάρχει ακόμα η ανάγκη να αποδείξουν το πόσο ξεχωριστοί είναι ή από εκείνους που είναι δειλοί και διαθέτουν την εφυία τους χωρίς να εξετάζουν το που καταλήγουν οι εργασίες τους ή η Τέχνη τους. Αυτή θα έπρεπε να είναι η πρώτη τους προτεραιότητα.  Όσο κοιτάμε οπουδήποτε αλλού εκτός από την δική μας δοκό που είναι σφηνωμένη στο μάτι μας η κατάσταση αυτού του κόσμου δεν μπορεί να αλλάξει. Ο ένας βλέπει τα λάθη του άλλου και προχωράμε ανάμεσα στα ερείπια που αφήνουμε απ αυτόν μας τον στρουθοκαμηλισμό.

 Η ευφυΐα που στρέφεται προς την κατεύθυνση της δύναμης ή της αποδοχής, περικλείει μέσα της τα σπέρματα της κατάρρευσης από το ίδιο της το βάρος. Αντίθετα εκείνη που προσανατολίζεται προς την προσφορά και την αυτογνωσία, ελαφραίνει κάθε φορά που διατίθεται. Έτσι δημιουργεί έναν άνθρωπο ευέλικτο, ταπεινό και χαρούμενο αλλά κυρίως κάποιον που κατανοεί το πως να χρησιμοποιεί μια πηγή που είναι κοινή για όλους και που εκείνος είχε απλώς την επιδεξιότητα να ανακαλύψει και τελικά να προσφέρει.
Kalliopi

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Η αμυντική ευφυία (Μέρος 2ο)

Τα αποτελέσματα μιας έρευνας αξιολογούνται βάσει της ευρύτητας της χρησιμότητάς τους. Το πόσο δηλαδή και το πως μπορούν να εξυπηρετήσουν την υγεία και την ευημερία των πολιτών όπως ακόμα και πόσο κέρδος μπορεί να αποφέρουν στην αγορά. Έτσι δεν τίθεται θέμα να αμφισβητήσει κανείς την προσφορά των επιστημών ή και εκείνη των καλλιτεχνών. Μάλλον είναι οι στυλοβάτες αυτής της κοινωνίας. Γιατί όμως δεν καταφέρνουν αυτά τα έξυπνα και ταλαντούχα μυαλά να είναι ισσοροπημένοι ιδιώτες και πολίτες όπως επίσης τα επιτεύγματά τους να χαρίσουν κάποια μορφή ομόνοιας στην ανθρωπότητα;

 Ο κόσμος μας δεν είναι προσανατολισμένος στην διευθέτηση των πολύ μεγάλων προβλημάτων του.  Προχωρεί αγνοώντας την πείνα στον πλανήτη, τους πολέμους, την αδικία και την έλλειψη συμπόνιας. Γιατί συνεχώς στρέφει το βλέμμα του από το ουσιώδες και ασχολείται με δευτερεύοντα θέματα όπως αυτό του να είναι καλοί καταναλωτές. Γιατί μεταθέτει την ευθύνη των ουσιαστικών του θεμάτων μονίμως σε κάποιους άλλους. Οικονομίες κρατών καταρρέουν από το βάρος του δανεισμού και των υπεξαιρέσεων. Και οι καλλιτέχνες κλεισμένοι στα εργαστήριά τους παράγουν πρωτοπωριακή Τέχνη! Πληθυσμοί σπαράσσονται από την πείνα και τις ασθένειες και οι ερευνητές, υπάλληλοι συνήθως κάποιων μεγάλων βιομηχανιών, είναι ουσιαστικά δεσμευμένοι σε συγκεκριμένες έρευνες.
Kalliopi