Η σημασία των λέξεων και των λόγων μας (Μέρος 5ο)

  Είμαστε εξ΄ολοκλήρου κάτοπτρα της ανώτερης συνείδησης ενός ενιαίου και αρμονικού Κόσμου. Μέσα από αυτήν την συνειδητότητα μπορούμε να ξαναδιαβάσουμε το κάθε τι και να το εμβαπτιστούμε μέσα της. Και με αυτόν τον τρόπο θα καταστεί από τον καθένα μας καινούργιο. Ειδωμένο μέσα από το βλέμμα ενός νοήμονος πλάσματος. Αυτή  είναι η αναδημιουργία του άπειρου καθώς εκφράζεται μέσα από εμάς. Το κάτοπτρο άνθρωπος όσο θα επιτρέπει στον χώρο να υπάρξει μέσα του, τόσο αυτός ο κόσμος θα αποκτά γι αυτόν περισσότερες πλευρές. Θα μοιάζει σαν ένα διαμάντι που κάποιος αντιλαμβάνεται σιγά σιγά  πόσο πολυγωνικό είναι καθώς κάθε πλευρά του αντιπροσωπεύει μια άλλη οπτική συμμετοχής σ΄αυτόν τον κόσμο. Και ο πλούτος αυτών των επιλογών είναι ανεξάντλητος.

Ακόμη όμως μοιάζουμε με παιδιά που ερωτεύτηκαν πολύ ένα παιχνίδι που έδειχνε να έχει πολλές εφαρμογές και που μας κατέπληξε. Ο λόγος μας έχει την δυνατότητα να μας δημιουργήσει αυτήν την ψευδαίσθηση της πολλαπλότητας και των άπειρων εναλλαγών. Ανακυκλώνει θαυμάσια τον εαυτό του και δημιουργεί εσωτερικό θόρυβο, τέτοιο που είναι πολύ δύσκολο, αν κάποιος δεν είναι ξύπνιος και δεν παρακολουθεί την κίνησή του, να αντιληφθεί ότι υπάρχει και κάτι άλλο έξω από τον ίδιο. 

Καθώς  εκφράζουμε σκέψεις για μελλοντικές πράξεις, αρχίζει η καρδιά μας να χτυπά γρηγορότερα. Είναι σαν να ζούμε ήδη αυτό που προβάλλει  ο νους μας και το σώμα μας μπαίνει σε μια διαδικασία αόρατων δραστηριοτήτων. Μοιάζει θλιβερό να καταναλώνεται άσκοπη ενέργεια και περιττή εγρήγορση για κάτι που δεν συμβαίνει παρά σαν προβολή σκόρπιων εικόνων που επαναλαμβάνονται μέσα στον ίδιο μας τον νου!

Με τον ίδιο τρόπο χάνουμε ενέργεια αλλά και επικοινωνία με το περιβάλλον μας όταν μιλάμε για το παρελθόν μας. Εγκλωβισμένοι στους λαβυρίνθους των συγκεχυμένων εικόνων και συναισθημάτων μας αλιεύουμε λέξεις κατάλληλες να τα προσδιορίσουν μόνο που σε αυτόν τον κυκεώνα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να θολώσουμε το κάτοπτρό μας και να χάσουμε οριστικά την δυνατότητα να επικοινωνίσουμε με το περιβάλλον μας και με το τι συμβαίνει εκείνην ακριβώς την στιγμή.

Οι λέξεις όταν τις παρατηρούμε τις ώρα που τις εκφράζουμε χάνουν τα ξεφτίδια του παρελθόντος και καθαρίζουν απεικονίζοντας με ζωντάνια και σαφήνεια το μήνυμά τους. 

Ακούγοντας τον ίδιο μας τον εαυτό και παρατηρώντας τον ελαφραίνουμε το φορτίο μας και το καράβι μας είναι σε θέση να κάνει μεγαλύτερα και πολυπλοκότερα ταξίδια και να επικοινωνήσει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους.

Kalliopi

Η σημασία των λέξεων και των λόγων μας (Μέρος 4ο)

Ο γύρω χώρος πάντοτε έπαιζε για μας διακοσμητικό ρόλο. Τα δίχτυα αυτής της πεποίθησης είναι τόσο πολύπλοκα που δεν είναι καθόλου εύκολο να τα παρατηρήσει κανείς και να τα κατανοήσει. Όταν είμαστε απασχολημένοι μες τις σκέψεις και στις ιδέες  μας δεν διανοούμαστε πως μπορεί να υπάρχει κάτι άλλο. Η διαρκής και χωρίς προσοχή χρήση της γλώσσας, μας ενισχύει την σύγχυση. 

Ας παρατηρήσουμε αυτά που λέμε και τον τρόπο που τα εκφράζουμε.

Ο φόβος μας, η ανησυχία μας, η χαρά και ο θυμός μας – είμαστε εμείς. Δεν υπάρχει κάπου ο θυμός και ‘μεις,  που είμαστε κάτι άλλο, πάμε και τον βρίσκουμε. Όταν θυμώνουμε, αυτό που ονομάζουμε θυμό, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Για όσο είμαστε θυμωμένοι, είμαστε ο θυμός μας.

Είμαστε το κάθε τι που εκδηλώνουμε κάθε στιγμή.  Είμαστε φτιαγμένοι σαν καθρέφτες του Κόσμου.  Όλο μας το σύστημα είναι δομημένο έτσι που να αντιδρά στα ερεθίσματα που προέρχονται απ΄έξω. Ο κόσμος μας όμως είναι ο νους μας και η αντανάκλασή μας, προέρχεται από εκεί μέσα. Αναπαράγουμε τον θυμό μας, την χαρά και την λύπη μας και αυτό πολλαπλασιάζεται καθώς γινόμαστε η έκφρασή τους στο περιβάλλον μας. Φανταστείτε να είχαμε έναν ήσυχο νου και να περπατούσαμε σε ένα όμορφο σκιερό μονοπάτι πλάι σ΄ένα ποτάμι. Εκείνο που θα αντανακλούσαμε θα ήταν οι ήχοι του ποταμού, το κελάιδισμα των πουλιών, τον ήχο των βημάτων μας, τη δροσιά από τον όμορφο ίσκιο των γύρω δέντρων. Φανταστείτε τώρα αν περπατούσαμε στον ίδιο χώρο θυμωμένοι. Τι θα αντανακλούσαμε τότε; Φυσικά τον θυμό μας, αναμεμειγμένο που και που με σκόρπιες εικόνες ενός τοπίου. Όλο αυτό μας δείχνει το ότι είμαστε οι σκέψεις μας. Είμαστε παγιδευμένοι στον νου μας και αυτό που εκφράζουμε προς τα έξω είναι  η συνεχής αγωνία των χιλιάδων μπερδεμένων σκέψεων και απόψεων για το τι και το πως θα έπρεπε να είμαστε κάθε στιγμή.
Kalliopi

Η σημασία των λέξεων και των λόγων μας (Μέρος 3ο)

   Η σαφής χρήση των λέξεων έχει να κάνει με την Τάξη που υπάρχει στον νου μας. Αν ο νους είναι σε σύγχυση και αντιλαμβάνεται αποσπασματικά τα γεγονότα, έτσι θα τα εκφράσει και έτσι θα τα επικοινωνήσει. Αν αντίθετα ο νους κρατά κάποια καθαρότητα και κάποιον χώρο, τότε θα υπάρξει και κάποια διαθεσιμότητα στην αντίληψη κάποιων πραγμάτων που είναι “έξω” από τον δικό του κόσμο. Όσο θα αφήνει κανείς περιθώριο χωρίς ερμηνείες στα γεγονότα, τόσο θα έχει την δυνατότητα να τα ανακαλύπτει σε κάθε επαφή μαζί τους. Π.χ. Όσο η λέξη Θεός αρχίζει να περιέχει χώρο, τόσο μπορεί να αγκαλιάζει τους Θεούς και άλλων θρησκειών χωρίς να κρίνει τον δικό του σαν καλύτερο. Το ίδιο ισχύει και με τις έννοιες κράτος, πολιτισμός, ελευθερία κ.λπ.

Είναι όπως όταν παίρνουμε αποστάσεις από ένα γεγονός.  Όσο απομακρυνόμαστε συναισθηματικά ή χρονικά απ΄αυτό τόσο αυτό μικραίνει και  έχουμε την  ευκαιρία να το παρατηρήσουμε προσεκτικότερα. Δεν γεμίζει πια όλο το οπτικό ή νοητικό μας πεδίο και έτσι αποκτάμε μια πιο καθαρή εικόνα της φύσης του και των ιδιοτήτων του. Επίσης καθώς δημιουργείται χώρος ανάμεσα σε δύο ιδέες ή γεγονότα αυτά δεν έρχονται πλέον σε άμεση επαφή και αυτό τα καθιστά σαφέστερα. Αν σκεφτούμε την θρησκεία μας ξέχωρα από την καταγωγή μας π.χ. τότε θα μας είναι πιο εύκολο να την παρατηρήσουμε πιο καθαρά και ανεπηρέαστα.

Πως όμως μπορεί ένας νους να αυτοαναιρεθεί; Πως είναι δυνατόν να συμφωνήσει να μειώσει τον χώρο που καλύπτει; Ο μηχανισμός άμυνας του Εγώ μάς έχει  κάνει να πιστεύουμε πως δεν υπάρχει τίποτε να δει κανείς εκεί έξω. Ότι χρειαζόμαστε μας παρέχεται μέσα από τις γνώσεις και τις πεποιθήσεις. 
Kalliopi

Η σημασία των λέξεων και των λόγων μας (Μέρος 2ο)

Ακόμα δυσκολότερη είναι η προφορική επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων στην οποία ο καθένας κουβαλά ένα διαφορετικό νοητικό φορτίο μαζί του σε μια συζήτηση. Έτσι από την μία εκλεπτύνουμε την Τέχνη του λόγου και από την άλλη παραμένουμε το ίδιο άγνωστοι μεταξύ μας.  Μήπως θα πρέπει να ξαναμελετήσουμε το ζήτημα των εννοιών και τις γενικεύσεις τους; Πως θα ήταν άραγε ένας κόσμος που θα μιλούσε με αμεσότητα για τα λεγόμενα  πρακτικά ζητήματα  της ζωής και θα απέφευγε τις γενικεύσεις; Πως θα ήταν εάν μιλούσε για πράγματα απτά και όχι αφηρημένα; Πως θα ήταν η επικοινωνία των ανθρώπων όταν θα σταματούσαν να εκφράζουν ο καθένας τους τον "διαφορετικό" του κόσμο; Αν συνειδητοποιούσαν ότι αυτός ο διαφορετικός κόσμος δεν υφίσταται παρά μόνον μέσα στο μυαλό τους;  Αν κάθε φορά που ήθελαν να επικοινωνήσουν, λάμβαναν υπ΄όψιν τους ότι κάθε έννοια σημαίνει και κάτι άλλο για καθέναν από αυτούς; Διαφορετικά αντιλαμβάνεται την ελευθερία ένας Δυτικός από έναν Μουσουλμάνο. Διαφορετικά ένας άντρας από μια γυναίκα. Διαφορετικά ένας παππούς από έναν έφηβο. Διαφορετικά ένας αστυνομικός από έναν πολιτικοποιημένο φοιτητή... Άπειρα τα παραδείγματα. Η ουσία είναι όμως πως έχουμε κοινές λέξεις που εκφράζουν για τον καθένα μας, ανάλογα την θέση που βρίσκεται, διαφορετικά  πράγματα. Αυτό θα βρίσκεται πάντοτε ανάμεσά μας. Εκτός και αν αρχίσουμε να το παρατηρούμε. Ξεκινώντας ίσως από αυτά που εμείς οι ίδιοι λέμε στους άλλους και τι περιμένουμε να καταλάβουν από αυτά που λέμε. Τι προσδοκίες έχουμε λέγοντας κάτι σε κάποιον; Πόσο σαφείς μπορούμε να γίνουμε; Πόσο εκθέτουμε πράγματι τον εαυτό μας; Τι ανταπόκριση έχει αυτό; 

Αν αρχίσουμε να παρατηρούμε θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε σιγά σιγά το πόσο απρόσεκτοι και ασαφείς είμαστε. Ενώ χρειαζόμαστε από κάποιον κάτι, τις περισσότερες φορές δεν του δίνουμε να καταλάβει με σαφή τρόπο αυτό που επιθυμούμε. Από φόβο; Από άγνοια; Από ανικανότητα; Πάντως καταφέρνουμε να δίνουμε λάθος εντυπώσεις.

Kalliopi

Η σημασία των λέξεων και των λόγων μας (Μέρος 1ο)

H ομιλία είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπινου πολιτισμού. Είμαστε πολύ περήφανοι που έχουμε αυτό το σπουδαίο μέσον επικοινωνίας στην διάθεσή μας. ΄Ολος μας ο πολιτισμός  σε όλη την γη, χρησιμοποιεί τον λόγο για να εξιστορήσει τα γεγονότα της ζωής του, για να εκφράσει τον πλούτο των συναισθημάτων του και τελικά να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του. Όσο καλύτερα χρησιμοποιεί κανείς τον λόγο, τόσο θεωρείται προνομιούχος. Είναι μορφωμένος και έχει δουλέψει καλά το υπέροχο αυτό εργαλείο. Το έχει ακονίσει και με αυτό μπορεί να αλιεύσει πολύ λεπτά συναισθήματα και αισθήσεις.

Γιατί όμως αυτή η εκλέπτυνση της γλώσσας, γιατί αυτή η καταπληκτική δεξιότητα, δεν μπορεί να κάνει τον άνθρωπο που την κατέχει, ελεύθερο και ευτυχισμένο; Πως γίνεται να αφιερώνει κάποιος χρόνια ολόκληρα για να μάθει να χειρίζεται την γλώσσα και αντί αυτό να τον φέρνει πιο κοντά στους άλλους ανθρώπους, να τον απομακρύνει τις περισσότερες φορές απ αυτούς; Τι είναι εκείνο που εμποδίζει την επικοινωνία; Όχι φυσικά η άρτια χρήση του λόγου! Μήπως πρόκειται για τα νοήματα που περικλείονται σ΄αυτόν; Τα νοήματα μπορούν να κατανοηθούν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Θα υπήρχε πρόβλημα κατανόησης στην χρήση μιας κοινής λέξης όπως η λέξη τοίχος, τραπέζι ή καρέκλα; Ή μήπως το πρόβλημα ξεκινά από την έκφραση μιας έννοιας όπως η αγάπη, η εμπιστοσύνη, η απάτη, η προδοσία ή η ευλευθερία; 

Οι λέξεις αυτές εκφράζουν αφηρημένες έννοιες.  Εκείνο που για μένα σημαίνει αγάπη, για σένα μπορεί να σημαίνει κάτι παραπλήσιο, μπορεί και κάτι τελείως διαφορετικό. Έτσι όσο καλά και να χειρίζεται κανείς την γλώσσα, είναι αδύνατον να μεταδώσει σε κάποιον εκείνο που εννοεί με ακρίβεια.  Διαβάζοντας κάποια εφημερίδα, ο καθένας από εμάς θα δώσει διαφορετική βαρύτητα σε ένα θέμα. Εξαρτάται από χίλιους δυο παράγοντες που θα δημιουργήσουν τις συνθήκες στις οποίες βρίσκεται την συγκεκριμένη στιγμή.  Έτσι καθένας θα ενδιαφερθεί για άλλο κομμάτι του κειμένου και αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να καταλήξει ίσως σε διαφορετικά συμπεράσματα σχετικά με αυτό.

Kalliopi