Το πολύ και το βαθύ (Μέρος 2ο)

Συνήθως όταν μιλάμε για εμβάθυνση σε κάτι, εννοούμε  την ειδίκευση σε μία συγκεκριμένη περιοχή της γνώσης. Αυτό όμως δεν αντιστοιχεί απαραίτητα και στο βάθος που έχουν τα πράγματα και τα γεγονότα από την φύση τους καθώς κυλούν γύρω μας. Μπορούμε να προσεγγίσουμε ένα γεγονός μέσω της περιφεριακής γνώσης και μέσω της εμβάθυνσης. Στην μεν πρώτη, αποθηκεύουμε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούμε σχετικά με αυτό που μας ενδιαφέρει, ενώ στην δεύτερη περίπτωση αφήνουμε το αντικείμενο της έρευνάς μας να μας οδηγήσει στην ουσία της φύσης του. Στην πρώτη περίπτωση δρούμε εμείς ενώ στην δεύτερη διευρύνουμε την συνείδησή μας ώστε να αγκαλιάσει το γεγονός. Δεν δρούμε αλλά ανοίγουμε διάπλατα τις κεραίες μας για να αντιληφθούμε όσο γίνεται περισσότερα πράγματα.

 Όλος ο πολιτισμός μας είναι βασισμένος στον αγώνα της ανακάλυψης της κρυφής υφής των γεγονότων αλλά συχνά μοιάζουμε με μαριονέτες που οδηγούνται μόνο από τις έτοιμες κασέτες του νου τους. 

Είμαστε ασυγχρόνιστοι και χωρίς πραγματική σύνδεση μεταξύ μας. Πολλές από τις συνδέσεις μας είναι φανταστικές και βρίσκονται μόνον στον νου μας. Στην ουσία τις περισσότερες φορές μας χωρίζει ένας ωκεανός. Όσο επενδύουμε μόνον στην ποσότητα των γνώσεων μας τόσο απομακρυνόμαστε από την αληθινή εικόνα των πραγμάτων. Οι γνώσεις που προέρχονται από σκέψεις άλλων στην ουσία κρατούν σε καταστολή την συνείδηση μας. Σιγά σιγά νεκρώνεται η ικανότητα που έχουμε να εμβαθύνουμε και “αγοράζουμε” έτοιμη τροφή για το ψυγείο του νου μας, αντικαθιστώντας έτσι την φρέσκια παρατήρηση του κόσμου που μας προσφέρεται δωρεάν κάθε στιγμή. 

Αυτή η συσσώρευση γνώσεων και αγαθών μας δημιουργεί δεκάδες εξαρτήσεις. 

Kalliopi 

  

 

Το πολύ και το βαθύ (Μέρος 1ο)

Ξυπνώ ενώ είναι ακόμη νύχτα. Ένα θαμπό φως από τις γρίλιες προσπαθεί να διαλύσει το πυκνό σκοτάδι. Θυμάμαι εμένα - όχι το όνομά μου αλλά την ύπαρξή μου στον χώρο. Σήμερα ξύπνησα μαζί με την συνήδεισή μου, την ίδια σχεδόν στιγμή.

Καθώς φτιάχνουμε τον κόσμο μας όλο και πιο σύνθετο, φαντάζει όλο και πιο δύσκολο να απεμπλακούμε απ΄αυτόν. Υπάρχει ένας μηχανισμός του πολιτισμού μας που μας ωθεί  στο να ξεχάσουμε τελείως το πως να παρατηρούμε. Όλα είναι έτσι οργανωμένα για να απασχολούμε συνεχώς το μυαλό μας ώστε να μην νιώσουμε ποτέ την ανάγκη να αποστασιοποιηθούμε απ΄αυτό.

Υπάρχει ένας καμβάς που επάνω του χτίζεται όλη μας η δραστηριότητα. Τα “οικοδομήματα” που φτιάχνουμε για να υπερασπιστούμε αυτό το μοτίβο ζωής είναι ελάχιστα, φαντάζουν όμως πολλά γιατί τους έχουμε προσθέσει πολλά στολίδια. Έτσι έχουμε την εντύπωση πως ζούμε σε έναν πολύπλοκο κόσμο αλλά εκείνος στην ουσία κινείται σε πολύ περιορισμένα επίπεδα. Εκπαίδευση, οικογένεια, δουλειά, διασκέδαση. Και ο κάθε τομέας, όσο περνά ο καιρός, περιπλέκεται όλο και περισσότερο. Μέσα σε αυτήν την σύνθετη κατάσταση πλέουμε εμείς που προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε  και να κατανοήσουμε όλα αυτά, χανόμαστε. Ζούμε σε στροβίλους καταστάσεων μην μπορώντας παρά να νιώθουμε την πίεση των γεγονότων επάνω μας χωρίς να καταφέρνουμε να εμβαθύνουμε και να πλησιάσουμε τίποτε απ΄αυτά. Αποδεχόμαστε ότι η ζωή μας είναι αυτή η πορεία μην μπορώντας να κατανοήσουμε την βαθύτερη αιτία της θλίψης και του άγχους μας. Το ψάχνουμε συνεχώς στον τρόπο ζωής μας και μέσα στην συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων. Αναζητάμε, οι περισσότεροι, την κοινωνική πρόοδο και την οικονομική εξασφάληση. Άλλοι πάλι αναζητούν την διαρκή διασκέδαση ενώ κάποιοι άλλοι τους αυτοπεριορισμούς.

Η ζωή μας έχει πρόσβαση σε δεδομένα απόσπασης. Υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι για να ξεχνούμε την σύνδεση μας με τον πραγματικό κόσμο. Και συνήθως γαντζωνόμαστε από την αυταρέσκεια της γνώσης που έχουμε κληρονομίσει και αυτό μας καθιστά απρόσιτους στους γύρω μας και  συνεπώς δυστυχείς. Το κουβάρι μας, μοιάζει τόσο μπλεγμένο που δείχνει πολύ δύσκολο να ξεμπερδευτεί ενώ το βάθος μοιάζει με μια λέξη που δεν αντιστοιχεί σε κανένα νόημα.

Κalliopi

Εγώ και το γεγονός (Μέρος 2ο)

 Για να το πετύχω να ζω την στιγμή δεν μπορώ να κατοικώ συγχρόνως και κάπου αλλού. Χρειάζεται να έχω την προσοχή μου στραμμένη στο γεγονός για όσο αυτό διαρκέσει. Αυτό με κάνει να κυλίσω για λίγο μαζί του και να το παρατηρήσω καθώς εξελίσσεται. Αυτό που με ωθεί να δρώ είναι ένα καθαρό πεδίο δυνατοτήτων που δεν περιέχει τίποτε παλιό. Έτσι η επιλογή μου είναι πάντοτε καινούργια, και περιέχει δύο πράγματα. Εμένα (δηλαδή την συνείδηση του εαυτού μου ) όπως επίσης και το γεγονός.  Κάθε φορά που τοποθετώ την προσοχή μου και όχι τις σκέψεις μου σε ένα γεγονός συμβαίνει η ένωσή μου με αυτό. Και προκύπτει από το γεγονός κάτι εντελώς καινούργιο και ανεπανάληπτο.

Η τελευταία σκηνή από το έργο του Ρ. Σκοτ BLADE RUNNER, δείχνει τον ένα πρωταγωνιστή να αναρωτιέται που θα καταλήξουν όλες οι εικόνες που “συνέλεξε” κατά την διάρκεια της ζωής του. Ξέρει ότι αυτές οι εικόνες είναι ανεπανάληπτες γιατί έχουν επιλεγεί από εκείνον προσωπικά. 

Που πάνε όλα εκείνα τα γεγονότα που καθώς είμαστε παρόντες, περνούν μέσα από το συνειδητό μας; Νομίζω πως γενούν ένα νέο κόσμο. Ένα κόσμο ο οποίος πλάθεται μέσα από τα εκατομμύρια των μικρογεγονότων που προκύπτουν από την προσοχή μας σ΄αυτά. Μοιάζει ο κόσμος αυτός σαν ένα απέραντο παζλ που βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη.

Πόσες όψεις μπορεί να αποκτήσει αυτό το κοίταγμα; Μάλλον άπειρες... Κάθε φορά, από κάθε διαφορετική όψη της παρούσας στιγμής, και από κάθε διαφορετική συνείδηση που το παρατηρεί.

Ένας μεγαλειώδης καινούργιος κόσμος αναδύεται από την προσοχή μας σ΄αυτόν. Η δημιουργία πέρνει μορφή κάθε φορά που δρούμε έχοντας συνείδηση του εαυτού μας και του γεγονότος που διαδραματίζεται. Όλες τις άλλες φορές βρισκόμαστε σε ύπνωση και δεν είμαστε συνειδητά υπεύθυνοι για τις αντιδράσεις μας απέναντι στα γεγονότα. Απλά παίζουμε το ίδιο έργο της κασέτας των αναμνήσεων μας  νομίζοντας πως ζούμε στην παρούσα στιγμή.

Kalliopi

Εγώ και το κάθε γεγονός (Μέρος 1ο)

Για να αντιληφθούμε την ενότητα των γεγονότων χρειαζόμαστε μια ποιότητα που έχει να κάνει με την προσοχή που δείχνουμε σ΄αυτά. Η προσοχή οξύνει τις αισθήσεις μας και μας κρατά σε εγρήγορση ώστε να ακούμε και να βλέπουμε με ακρίβεια αυτά που συμβαίνουν. Η πράξη μέσω της οποίας θα δράσουμε περιέχει Θέληση, μια ανώτατη ποιότητα η οποία μας οδηγεί στην επιλογή του καλού. H απόσπασή μας από τον κόσμο των προκατασκευασμένων μας σκέψεων, μας τοποθετεί σε μία θέση που, κάθε στιγμή, είμαστε σε θέση να επιλέξουμε την επόμενη πράξη μας. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε την  ελευθερία να επιλέξουμε. Τι σημαίνει όμως αυτό;

Όσο κατοικούμε στον νου μας λειτουργούμε αντι-δρώντας στα γεγονότα που προκύπτουν. Η σκέψη, μας τροφοδοτεί με συναισθήματα που είναι συγκεκριμένα και αυτό επαναλαμβάνεται διαρκώς. Τίποτε καινούργιο δεν συμβαίνει μέσα μας γιατί ανακυκλώνουμε διαρκώς τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες σκέψεις. Όταν όμως αρχίσουμε να προσέχουμε αυτό που συμβαίνει χωρίς να επεμβαίνουμε, τότε αποκτούμε ελευθερία βούλησης. Η προσοχή μάς ωθεί στην θέληση και αυτή στην ελευθερία. Όσο κατοικούμε στον προκατασκευασμένο μας κόσμο, νομίζουμε ότι επιλέγουμε τις δράσεις μας στην ουσία όμως απλώς επαναλαμβάνουμε ένα μοτίβο δράσης του παρελθόντος, ελαφρώς τροποποιημένο, που μας δίνει την εντύπωση της επιλογής.

Δρω σημαίνει έχω στην κατοχή μου τα μικρο-δευτερόλεπτα να κατοικήσω στο Παρόν και από εκεί να στραφώ προς την κατεύθυνση που αρμόζει στην συγκεκριμένη στιγμή η οποία είναι μία και ανεπανάληπτη.

Kalliopi  

 

Μπορούμε να εξελιχθούμε; (Μέρος 3ο)

Μπορούμε όμως να σηκωθούμε μόνοι μας από την λάσπη των σκέψεων μας, χωρίς να ενδιαφερθούμε για την κατάσταση των υπολοίπων; Μπορεί αυτή η πορεία μας προς το Φως να είναι μοναχική; Αυτή η αντίληψη περί μοναχικού νου που εμβαθύνει και προχωρεί είναι παλιά και δεν μας βοηθά να καταλάβουμε πως όσο αραιώνει η ύλη των πεποιθήσεων μας γύρω μας, εκείνα που μας χωρίζουν απομακρύνονται και ο αέρας που μένει είναι η κοινή μας φύση. Η ενοποιημένη ύπαρξη όλων με όλα.

Εξέληξη  είναι η φυσική πορεία ενός όντος που καθώς βρίσκει ανυπέρβλητα εμπόδια στον διηρημένο δρόμο του, αλλάζει κατεύθυνση. Είναι η διαπίστωση της ανικανότητας της επιβίωσης του με την μορφή που είχε μέχρι χθες. Η παραδοχή του τέλους του μέσω αυτής της μορφής και η απελευθέρωση του, περνώντας μέσα από τα σκοτάδια της άγνοιας του, προς την αλλαγή. Εκείνοι που ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν όλα εκείνα που πίστευαν μέχρι χθες σαν βεβαιότητες, είναι οι υποψήφιοι. Στην ουσία δεν ξέρεις ποιος είσαι ακριβώς σήμερα αλλά ούτε και εκείνο στο οποίο θα καταλήξεις στο τέλος της διαδρομής σου. Εκείνο που μπορεί να σε μετακινήσει είναι το βίαιο σπρώξιμο κάποιων δυνάμεων (φυσικών, κοινωνικών και ηθικών) που σε ωθούν προς στον γκρεμό. Ξέρεις πως δεν έχεις καιρό να αναλογιστείς εκείνο που ήσουν πριν. Πρέπει μόνο να το εγκαταλείψεις και αν καταφέρεις να επιβιώσεις ίσως τότε να το ανακαλύψεις.
Kalliopi

Μπορούμε να εξελιχθούμε; (Μέρος 2ο)

Η λογοτεχνία και η ποίηση μας μιλούν για μιαν ανθρωπότητα βαθιά μοναχική και αποκομμένη από την γαλήνη. Απομονωμένη, στριμωγμένη στην μνήμη της και δεμένη χειροπόδαρα από τις πεποιθήσεις της. Αντιλαμβάνονται την μοίρα της ανθρωπότητας σκοτεινή και αδιέξοδη. Εξάλλου, κάποιοι θεωρούν πως όσο πιο σκοτεινός είναι κανείς τόσο πιο γοητευτικός και βαθύς γίνεται. Έτσι δεν τολμάμε να βγούμε στο φως μήπως και θεωρηθούμε υπερφίαλοι. Έχουμε ταυτίσει την ενδελέχεια και την βαθύτητα του πνεύματος με το σκοτάδι. Ίσως και να έχουμε δίκιο αν παραδεχθούμε πως το βασίλειο του νου μας είναι κατά βάση ερεβώδες και μπερδεμένο ακριβώς γιατί του έχουμε προσδόσει αρμοδιότητες που δεν του αναλογούν.

Αν αντιληφθούμε πως μπορούμε να παρατηρούμε γύρω μας ενθυμούμενοι ότι είμαστε εμείς που παρατηρούμε, την ροή του κόσμου και των γεγονότων, αυτό θα διευρύνει την αντίληψη μας για το τί είμαστε και τί δεν είμαστε.

Αυτή η αλλαγή πλεύσης είναι απαραίτητη. Αυτό που ονομάζω βάθος αντίληψης δεν είναι εκείνο που οδηγεί προς οτιδήποτε υγρό, σιωπηλό και αδιευκρίνηστο. Αυτό το βάθος προχωρεί με όρους αραίωσης. Όσο περισσότερο εμβαθύνουμε τόσο περισσότερο ερχόμαστε σε επαφή με τον ενοποιημένο κόσμο. Όσο αραιώνει η ατμόσφαιρα γύρω μας τόσο αντιλαμβανόμαστε πως εκείνο που πιστεύαμε σαν την μόνη αλήθεια δεν ήταν τίποτε περισσότερο από "βραχώδης ύλη" πεποιθήσεων η οποία μας εμπόδιζε να δούμε πλατύτερα τον κόσμο του πραγματικού. 

Kalliopi

Μπορούμε να εξελιχθούμε; (Μέρος 1ο)

 Καθώς όλα κατρακυλούν σ΄έναν γλυστερό γκρεμό, τίποτε δεν φαίνεται ικανό να αποτρέψει την εξαφάνηση ενός είδους που αυτοκαταστρέφεται. Υπάρχει εν τούτοις μια βαθύτερη τελική λύση μέσα σε  κάθε ον ώστε αυτό να αλλάζει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, όταν στην πορεία της συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια. Όταν αυτό που βίωνε καθημερινά έχει διαταραχθεί και όταν δεν μπορεί να εφεύρει πλέον τρόπους για να αποτρέψει την καταστροφή του, τότε κάτι αναγκάζεται μέσα του να μετατοπιστεί. Κανείς βέβαια δεν ξέρει πιο μπορεί να είναι το σημείο μεταστροφής. Ποιά μπορεί να είναι η στιγμή που θα γίνει αντιληπτό από ένα ποσοστό της ανθρωπότητας ότι ο τρόπος με τον οποίο υπήρξε μέχρι χθες, έχει τελειώσει. Χρειάζεται να πιστέψει ότι κάτι από εκείνο που αποτελεί το σώμα της, μπορεί να συνεχίσει με κάποιον διαφορετικό τρόπο να υπάρχει. Μόνον μ΄αυτήν την πίστη μπορεί να ξεφύγει από την ηθική αλλά και φυσική αλλοτρίωσή της.

Η αποστασιοποίηση από τον νου μας είναι ένα πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι δυόμισι χιλιετίες που μεσολαβούν από τον Πλάτωνα και τον κόσμο των Ιδεών μας άνοιξαν πολλούς νοητικούς ορίζοντες. Μας πήγαν πολύ μακριά στις έρευνες και παγίωσαν την τεράστια δύναμη του νου μας. Μας έμαθαν μέσω του εγκεφάλου μας το πως μπορούμε να σκεφθούμε και να ανακαλύψουμε πολλά από τα κλειδιά των λειτουργιών της φύσης. Είναι πραγματικά μεγαλειώδης η πορεία των επιστημών. Αρκεί ο νους να χρησιμοποιείται σαν εργαλείο και όχι σαν καταπατητής της ίδιας μας της ύπαρξης.

Γιατί όμως ο νους δεν μπόρεσε να σηκώσει το σώμα της ανθρωπότητας έξω από την λάσπη των πολέμων και της αδικίας; Γιατί όσο περνά ο καιρός και ο άνθρωπος συνεχίζει να βασίζεται κατά κύριο λόγο μόνο στο νου του δεν καταφέρνει να γίνει έστω και λίγο ευτυχισμένος παρά μόνον περιστασιακά ικανοποιημένος;

Γιατί ο νους στην πραγματικότητα, δεν έχει αυτήν την δυνατότητα!

Kalliopi