Η αγάπη (Μέρος 2ο)

Έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για τα διάφορα είδη και επίπεδα αγάπης. Εδώ θα την επικαλεστώ σαν ένα ακόμα σημείο της περιφέρειας του κύκλου των πεποιθήσεων μας σχετικά με το τι είναι πραγματικό το οποίο μας κρατά μακριά από την ουσία του κόσμου η οποία βρίσκεται στο κέντρο του.

 Όχι γιατί περιέχει αρνητικές προθέσεις αλλά για την ασάφεια που την περιβάλλει. Επειδή είναι μία έννοια, μπορεί ο καθένας μας να την ερμηνεύσει μέσα από το διαφορετικό συναισθηματικό και νοητικό σημείο στο οποίο βρίσκεται. Μπορούμε να μιλάμε γι αυτήν αλλά κανείς μας δεν την αντιλαμβάνεται με τον τρόπο του διπλανού του. Μιλάμε για αγάπη αλλά παρ όλα αυτά νιώθουμε μόνοι γιατί δεν καταφέρνουμε να επικοινωνίσουμε πραγματικά μέσω αυτής.

Δεν υπάρχει δρόμος ο οποίος να φέρνει τους ανθρώπους στην κατανόηση της κατάστασης της ένωσης τους με το όλον του Κόσμου. Όσο γοητευτική και αν είναι η αγάπη παραμένει στην σφαίρα των προσδοκιών μας μιας και εμείς που την επικαλούμαστε δεν έχουμε φθάσει στο επίπεδο να αντιληφθούμε την ολότητα που εκφράζει. Έτσι γίνεται για μας μια παγίδα. Και όσο μιλάμε γι αυτήν απομακρυνόμαστε από την ουσία της.

Η αγάπη είναι το συνεκτικό συστατικό του Κόσμου του πραγματικού. Επειδή όμως την χρησιμοποιούμε πολύ στον κόσμο της περιφέρειας όπου βρισκόμαστε, έχει συνδεθεί με ένα σωρό όρους και προϋποθέσεις που την καθιστούν απόμακρη ή ευάλωτη. 

Η αγάπη όπως υπάρχει στον καθημερινό μας κόσμο δεν σχετίζεται με την ουσία όπου διαπνέει το πραγματικό.

Kalliopi

Η αγάπη (Μέρος 1ο)

Η αγάπη βρίσκεται στο ταβάνι κάθε νοητικού δωματίου, ανεξάρτητα από το πως την κατανοεί ο καθένας μας. Είναι μια έννοια πασπαρτού την οποία χρησιμοποιούμε, ο καθένας μας ανάλογα με τον ψυχικό του χώρο. Η χρήση της έννοιας αυτής διαφέρει τόσο όσο και οι άνθρωποι που την προφέρουν. Και όχι μόνον διαφέρει αλλά απέχει και πολύ απ΄αυτό που αντιπροσωπεύει. Έτσι, γίνεται και αυτή ένα μαξιλαράκι πού επάνω του ακουμπάμε τις προσδοκίες μας καθώς συνεχίζουμε τον ύπνο μας. Γιατί όταν μιλά κανείς για μία υψηλή έννοια καθημερινά, έχει και την ψευδαίσθηση πως την έχει κάνει κομμάτι της ζωής του. Μοιάζει με τους πολιτικούς και τις υποσχέσεις  που στο τέλος τις πιστεύουν και οι ίδιοι!

Το πιο πολύπλοκο όμως κομμάτι σε σχέση με την αγάπη είναι η ασάφεια που την περιβάλλει. ΄Οπως και με την ελευθερία, την δημοκρατία, την δικαιοσύνη η αγάπη καθρεφτίζει το είδος του ανθρώπου που την χρησιμοποιεί.

Μπορεί να την επικαλούνται χιλιάδες άνθρωποι δίνοντάς της διαφορετική σημασία ο καθένας απ αυτούς.
Αν επιχειρίσουμε να την αναλύσουμε θα διαπιστώσουμε πως μας ξεφεύγει συνεχώς μιας και για να την καθορίσουμε θα πρέπει να ανατρέξουμε στο ποιόν του ανθρώπου που την επικαλείται. Η αγάπη για άλλους είναι μια τέλεια κατάστασης ζωής την οποία προσπαθού να προσεγγίσουν, για άλλους είναι αποκλειστικά ο οικογεκειακός τους περίγυρος ενώ άλλοι την εντοπίζουν μόνον στην Θεική πρόθεση.
Μοιάζουμε σαν να τριγυρίζουμε μέσα στην ομίχλη χωρίς να μπορούμε να την κρατήσουμε μέσα στα χέρια μας μιας και είναι σχεδόν άυλη. Έτσι την αφήνουμε να κυκλοφορεί ανάμεσά μας δίνοντάς μας την εντύπωση πως γινόμαστε μέρος της έστω και κατά διαστήματα.

Kalliopi

Σχετικά με τον ψυχικό μας χώρο. Γιατί δεν κατανοούμε τους άλλους;

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί παρ΄όλες τις καλές μας προθέσεις και το ανοιχτό μας μυαλό, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τους άλλους γύρω μας; Γιατί φτάνει πάντοτε η στιγμή που δεν μπορούμε να βρούμε ένα σημείο σύνδεσης μαζί τους; Γιατί ακόμα και οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι έχουν περιοχές που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και ως εκ τούτου να  τους συναιστανθούμε;

 Όλοι μας, έχουμε έναν χώρο αντίληψης, κατανόησης και δράσης αρκετά συγκεκριμένο. Αυτός ο χώρος αντίληψης λειτουργεί ανάλογα με τις κοινωνικές και προσωπικές μας πεποιθήσεις. Ας φανταστούμε τον χώρο αυτόν σαν ένα δωμάτιο. Το δωμάτιο αυτό περιέχει ένα ανώτατο και ένα κατώτατο νοητικό και συνειδησιακό σημείο. Ένα ταβάνι και ένα πάτωμα. Στο υψηλότερο σημείο μας, στο ταβάνι μας, μπορούμε να αισθανθούμε και να κατανοήσουμε γεγονότα και συμπεριφορές ανθρώπων που έχουμε ως πρότυπα και τους οποίους θαυμάζουμε. Στο κατώτατο σημείο μας, στο πάτωμά μας, περιλαμβάνονται συναισθήματα που μας κάνουν να ντρεπόμαστε και που σπάνια φέρνουμε στο φως. Έχουμε λοιπόν ένα νοητικό και συναισθηματικό πάτωμα όπως και ένα ταβάνι.

                         

Μέσα απ αυτήν την περιοχή, ερμηνεύουμε τα πάντα. Το πως είναι και πως λειτουργεί ο κόσμος. Τις συμπεριφορές των συνανθρώπων μας. Από τον χώρο αυτό φιλτράρουμε τα διάφορα γεγονότα της ζωής μας. Ακριβώς γι αυτό είναι πολύ δύσκολο να συνεννοηθούμε και να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο.

Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό ταβάνι και διαφορετικό πάτωμα από κάποιον άλλο. Έτσι, ένα γεγονός που αγγίζει το νοητικό μας ταβάνι και δεν πάει παραπάνω, για κάποιον άλλο να είναι πιθανώς η μέση, ας πούμε, του ψυχικού χώρου μέσα στον οποίο κινείται. Αντιλαμβανόμαστε π.χ. κάτι από τον βίο ενός Αγίου μέσω του υψηλότερου σημείου του ταβανιού μας. Ο Άγιος όμως κινείται σε τελείως διαφορετικό πνευματικό χώρο που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί δεν περιέχεται στον δικό μας νοητικό δωμάτιο. Το ίδιο συμβαίνει και με τις πράξεις ενός κακοποιού. Μόλις που αντιλαμβανόμαστε την πράξη του χωρίς φυσικά να την κατανοούμε βαθειά καθώς είναι έξω από τον ψυχικό χώρο μέσα στον οποίο κινούμαστε. Τα παραδείγματα είναι πολύ γενικά αλλά στην καθημερινότητα  μας συμβαίνει το ίδιο. Κάτι που για μας είναι αυτονόητο και κυμαίνεται στον μεσαίο αντιληπτικό μας χώρο, για εσάς μπορεί να είναι ακραίο, υπερφίαλο, ριζοσπαστικό, παράνομο, ηλίθιο, και ούτω καθ΄εξείς. Καταλαβαίνουμε λοιπόν το πόσο δύσκολο είναι, από την θέση που είμαστε, όποια κι αν είναι αυτή, καλή ή κακή, σωστή ή λάθος, να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά με τον κόσμο γύρω μας.

 Χρειάζεται να κατανοήσουμε την ανάγκη να αποσπασθούμε από τον χώρο αυτό που αισθανόμαστε σαν δωμάτιο μας. Μόνον τότε θα αρχίσουμε να κινούμαστε πιο ελεύθερα. Όχι για να δρούμε σαν Άγιοι ή σαν δολοφόνοι αλλά για να μπορούμε να κατανοούμε βαθύτερα την φύση των γεγονότων. Να ρέουμε μέσα τους και όχι να σκαλώνουμε σε νοητικά αδιέξοδα.

Kalliopi

Η παραχώρηση της δύναμής μας (Μέρος4ο)

“Αν μείνεις πολλές μέρες χωρίς να φας, ο ουρανός φαίνεται πιο καθαρός, πιο γαλανός και πιο λείος πάνω από την άσπρη γη. Οι ήχοι ακούγονται πιο δυνατά, διαρκούν περισσότερο, σαν να βρίσκεσαι μέσα σε σπηλιά, και το φως φαίνεται πιο διάφανο και δυνατότερο”.  Le Clazio ‘Desert’ 

Παραχωρούμε την δύναμή μας με κάθε ευκαιρία. Και μην γνωρίζοντας τι συνέπειες  παρατηρούμε την ζωή μας να φτωχαίνει και να δυσκολεύει και αυτό αντί να μας αφυπνίσει μας παραλύει. Η δύναμη είναι μέρος της ζωτικής μας ενέργειας. Είναι ένα θεμελιώδες στοιχείο με το οποίο γεννιόμαστε. Η παιδική μας ηλικία είναι, συνήθως, γεμάτη από αυθόρμητες εκδηλώσεις αυτής της δύναμης. Το γνωρίζουμε γιατί μας άφηνε την γεύση ενός παλλόμενου ενθουσιασμού. Έτσι όταν γυρίζουμε μέσω της μνήμη μας πίσω σ΄αυτήν, θυμόμαστε κάτι από την αίσθηση αυτής της  ζωντανής χαράς. Δεν μπορούμε όμως να καταλάβουμε ούτε πότε την χάσαμε ούτε γιατί. Και δεν μπαίνουμε στον κόπο να αντιληφθούμε την πηγή του λάθους. Προτιμάμε να δεχθούμε την ζωή σαν έναν άνισο αγώνα που το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πολεμήσουμε για να σταθούμε όρθιοι.

 Με αυτόν τον τρόπο εγκαταλείπουμε για πάντα εκείνη την χαρά που μας έδινε την αίσθηση ότι είμαστε κύριοι της κάθε μας στιγμής. Μας φαντάζει τόσο μακρινή εκείνη η εποχή που πιστεύουμε πως ανήκει μόνον στον παιδικό κόσμο. Στην αθωότητα της παιδικής ψυχής. Ναι! Ανήκει στην αθωότητα που μπορεί όμως να έχει κάθε ψυχή που δεν παύει να νιώθει τον παλμό της.

Υπάρχουν άνθρωποι που τα μάτια τους να λάμπουν όχι από χαρά για κάτι που πιθανώς τους συμβαίνει αλλά επειδή απλώς ζουν και υπάρχουν ετούτη εδώ την στιγμή. Που έχουν εγκαταλείψει τις πρόσκαιρες προσδοκίες και έχουν γλιστρήσει στην πηγή της δύναμής τους. Εκεί βαπτίζονται ξανά άνθρωποι με τεράστια φυσική ενέργεια. Αυτό το “βάπτισμα” τους χαρίζει μια λάμψη που κάνει τους άλλους να την βλέπουν χωρίς να μπορούν να προσδιορίζουν την προέλευσή της. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι κάτοχοι του κέντρου της δύναμης. Μην έχοντας πολλά για τα οποία αγωνίζονται να κρατήσουν “όπως ήταν”, ενσωματώνουν την κάθε στιγμή στην πηγή της. Ρέουν με την ζωή που ρέει, και ανακαλύπτουν μέσα της την χαρά.

Kalliopi

Η παραχώρηση της δύναμής μας (Μέρος 3ο)

Μια μεγάλη ακόμη παραχώρηση δύναμης είναι προς αυτά που ονομάζουμε συναισθήματα και δεσμούς είτε “αγάπης” είτε αντιπάθειας. Είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι υπάρχουν πολύ σημαντικοί λόγοι που αγαπάμε ή αντιπαθούμε κάποιους ανθρώπους και αυτό μας απορροφά σκέψη μέσα στην οποία καταθέτουμε καθημερινά τεράστια ποσότητα από την ενέργειά μας. 

Αν αντίθετα απλά δρούμε ακόμα και μέσα στις σχέσεις μας θα αντιληφθούμε τα πάντα γύρω μας με τελείως διαφορετικό τρόπο. Η απευθείας δράση, χωρίς παρεμβολές, περιέχει ακρίβεια και καθαρότητα. Δεν μιλάμε για αυθορμητισμό. Μιλάμε για παρουσία την στιγμή της δράσης. Η στιγμή της δράσης είναι στιγμή δύναμης. Οι ώρες που διαθέτουμε καθώς νανουριζόμαστε από τις σκέψεις μας είναι απώλεια δύναμης εκτός αν πρόκειται για μια σκέψη που είναι ακριβής και φθάνει σε μια αναλογική πράξη που έχει κάποιο αποτέλεσμα.

Κalliopi

Η παραχώρηση της δύναμης μας (Μέρος 2ο)

 Πολλοί από εμάς ίσως είχαν την τύχη να νιώσουν στην παιδική τους ηλικία  εκείνη την αδιανόητη χαρά της ζωής. Την αίσθηση ήσυχης παντοδυναμίας. Αυτή η δύναμη δεν μοιάζει με καμία άλλη.  Σε ωθεί να είσαι. Το τι κάνεις και τι επιδιώκεις γίνεται δευτερεύον. Πρωτεύον είναι το πως είσαι απέναντι σε όλα. Και ακριβώς εκεί χρειάζεται να κατανοήσουμε πως δεν είμαστε απέναντι αλλά σε σχέση με όλα. Η δύναμη αλλάζει την ποιότητα των σχέσεων μας. Χωρίς προσπάθεια και αγώνα. Η όλη προσοχή βρίσκεται στο σημείο της αποδυνάμωσης των επιθυμιών.

Οι επιθυμίες μας είναι οι τεράστιες, καθημερινές μας ενεργειακές μας τρύπες. Όσο και αν προσπαθούμε, όσο και να αγωνιζόμαστε, αν δεν κατανοήσουμε πως ο έλεγχος της ζωής μας είναι κάτι που βρίσκεται στην σφαίρα της φαντασίας μας, δεν θα αποκτήσουμε πρόσβαση στο μαγικό βασίλειο της δύναμης μας. 

Μια άλλη τεράστια παραχώρηση δύναμης είναι και η εναποθέτηση της υγείας μας σε εξωτερικούς παράγοντες.

Όσο είμαστε πεπεισμένοι ότι είμαστε αδύναμοι και ως εκ τούτου ανά πάσα στιγμή έρμαια της οποιασδήποτε ασθένειας που μπορεί να μας επιτεθεί, τόσο θα παραχωρούμε την πραγματική μας δύναμη στους ειδικούς εκποιόντας το πολύτιμο χαρακτηριστικό του οργανισμού μας που είναι η αυτο ίαση. Σε αντάλλαγμα μας προσφέρεται η συνεχής ανασφάλεια και η διαβεβαίωση πως δεν θα πάψουμε ποτέ να χρειαζόμαστε βοήθεια από κάπου. Είτε από γιατρούς, είτε από φάρμακα, είτε από ειδικούς στην ψυχή ή στο σώμα.

Kalliopi

Η παραχώρηση της δύναμής μας (Μέρος 1ο)

Ίσως να μιλά με το θρόισμα του ανέμου που έρχεται από τα βάθη του σύμπαντος ή με την σιωπή που χωρίζει δύο ριπές του ανέμου. Ίσως να μιλά με τις λέξεις του φωτός, τις λέξεις που πάνω στις κοφτερές πέτρες διασπώνται σε δέσμες λάμψεων, στις λέξεις της άμμου, τις λέξεις των χαλικιών που διαλύονται και γίνονται ψιλή σκόνη, τις λέξεις των σκορπιών και των φιδιών που αφήνουν πάνω στην σκόνη τα ανεπαίσθητα  ίχνη τους.          J.M.G.Le Clezio ‘Desert’ 

 

H συνεχής σκέψη μας αποσυνδέει από την Συμπαντική δεξαμενή των γεγονότων. Αυτό όμως που κυρίως μας δημιουργεί είναι που μας αποδυναμώνει. Έχουμε μάθει να θεωρούμε φυσικό να έχουμε επιθυμίες και να προσπαθούμε να βρίσκουμε τρόπους να τις ικανοποιήσουμε. Όλον αυτόν τον αγώνα προς την εκπλήρωση των επιθυμιών μας τον θεωρούμε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.

Κάθε φορά όμως που σχηματίζεται μέσα μας μια επιθυμία και μπαίνουμε στην διαδικασία της εκπλήρωσης της  παραχωρούμε την δύναμή μας σ΄αυτήν μας την προσπάθεια. Είναι σαν να τραβάμε την πρίζα μας από τον μεγάλο μετασχηματιστή ενέργειας και να την τοποθετούμε σε φανταστικές υποδοχές. Την επιθυμία μας να καταφέρουμε τον στόχο μας την ονομάζουμε δύναμη της θέλησης. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Ούτε δύναμη υπάρχει ούτε θέληση σ΄αυτήν μας την πράξη.

Μπερδεύουμε τις ποιότητες της ενέργειας γιατί δεν γνωρίζουμε την αληθινή ποιότητα της θέλησης. Αυτή η ποιότητα δεν έχει να κάνει με κανενός είδους επιθυμία όσο δύσκολη ή ιερή κι αν είναι αυτή. Αρχίζει να παράγεται μέσα μας μόνον όταν ο χώρος που σχηματίζουμε ανάμεσα στις επιθυμίες μας αρχίζει και διευρύνεται. Από εκεί αναβλύζει ένα μέγεθος το οποίο αναδύεται από τα απώτατα βάθη και μας φέρνει πληρότητα. 

Όσο βουίζουν τ αφτιά μας από τον θόρυβο των επιθυμιών μας αυτό το τεράστιο ποτάμι ποτέ δεν θα καταφέρει να έλθει στην επιφάνειά μας. Όταν το ποτάμι αυτό θ αρχίσει να αναδύεται θα γίνει η δύναμή μας.

Kalliopi