Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

Επίλογος (Μέρος 2ο)

Τα προβλήματα είναι πάρα πολλά αλλά φαίνονται τόσα γιατί έχουμε αρχίσει να τα προσέχουμε και να μην ανεχόμαστε πια την παρουσία τους. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι καθημερινά προσπαθούν μέσα από τον τομέα της απασχόλησής τους να διαμορφώσουν μια πιο ειρηνική και φιλική προς το περιβάλλον πραγματικότητα. Αρκετοί εγκαταλείπουν εκείνο που έκαναν μέχρι χθες και στρέφονται προς φιλικότερους προς τον άνθρωπο και την Γη τομείς ανάπτυξης.
Πολλές φορές απαγοητευόμαστε και νομίζουμε πως δεν καταφέρνουμε τίποτε το ουσιαστικό. Είναι που δεν μπορούμε να έχουμε μια πιο σφαιρική εικόνα των ανθρώπων που παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο. Έτσι, βλέπουμε το κακό να παίρνει τεράστιες διαστάσεις. Έξ άλλου τα ΜΜΕ αυτό προβάλλουν περισσότερο. Όμως όλο αυτό είναι η πραγματικότητα του παλιού κόσμου που καταρρέει κάτω απ΄το βάρος των λαθών του. Αυτός ο κόσμος ανθίσταται σθεναρά στην αλλαγή και δημιουργεί μεγάλη φασαρία. Όσο νιώθει κάποιος δυνατός έχει και την αίσθηση ότι είναι ανίκητος. Κάτω όμως από αυτήν την οχλοβοή υπάρχει μια ησυχία που έρχεται από τον ψυχρό αέρα των βουνών, από την απέραντη θάλασσα, από την τρυφερότητα του χαμόγελου ενός παιδιού.

Είμαστε πολλοί πλέον εκείνοι που στρέφουμε συνειδητά το βλέμμα μας προς στον κόσμο του πραγματικού. Είμαστε πολλοί που επιλέγουμε να μην αντιδρούμε σε προκλήσεις αλλά δημιουργούμε την κάθε μας ημέρα συνειδητά ειρηνική και αλληλέγγια. Είμαστε πολλοί που κοιτάμε τους συνανθρώπους μας στα μάτια. Που δεν επενδύουμε πλέον στις σκέψεις μας αλλά στις σιωπές μας. Που δεν αγωνιζόμαστε για τον εαυτό μας αλλά για την ανθρώπινη κοινότητα στο σύνολό της. Όπως και για το υπέροχο γαλάζιο σπίτι μας.
Kalliopi

Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

Επίλογος (Μέρος 1ο)


Είμαστε έτοιμοι για την μεγάλη βουτιά. Γύρω μας όλα γκρεμίζονται καθώς ήλθε η ώρα να εγκαταλείψουμε την προσκόλησή μας στο Εγώ δια μέσου των σκέψεών μας και να κολυμπήσουμε στην θάλασσα του Εμείς έχοντας συνείδηση της ζωής της οποίας  είμαστε μέρος. Στις μέρες μας, όλο και περισσότεροι άνθρωποι στρέφουν το βλέμμα τους από την κενότητα που τους συνέδεε με την καθημερινότητά τους προς μια αναζήτηση κάποιων μονοπατιών που θα τους οδηγήσουν σε μία ζωή με νόημα. Πέρα από την αδιαφορία του δυνατού προς τον αδύναμο, από την εχρότητα προς το διαφορετικό, από την διαρκή και εναγώνια προσπάθεια του να είμαστε κάποιοι, ανοίγεται ένα καινούργιο μονοπάτι που το περπατούν άνθρωποι που διακρίνουν το αδιέξοδο της μοναξιάς, της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού και του στείρου αγώνα για πλούτο και δύναμη. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι μοιράζονται την αλληλεγύη, την ανεκτικότητα και τον σεβασμό τους για τον Πλανήτη μας. Αυτή η χαραυγή της μαζικής συνειδητότητας είναι μόλις στην αρχή της και όμως καθημερινά προσχωρούν σ΄αυτήν περισσότεροι άνθρωποι. Ένα σιωπηλό αλλά διαρκώς αυξανόμενο κύμα αλληλοβοήθειας εξαπλώνεται γύρω μας. Κάθε μέρα που περνά αυξάνεται το μέγεθός του. Οι τρόποι που εμφανίζονται για την ανθρώπινη στήρηξη αλλά και για την διάσωση του πλανήτη είναι γεμάτοι έμπνευση και πρωτοτυπία. Όταν ένας ανθρώπινος νους συγκεντρώνεται στο να βρει λύσεις για τα περιβαντολογικά προβλήματα, του ανοίγεται μια τεράστια ποικιλία δυνατοτήτων. Ο καθένας μας μπορεί να στραφεί προς το είδος της βοήθειας που του ταιριάζει.
Kalliopi

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

Το μυστήριο

«Ο κόσμος είναι ένα μυστήριο. Αυτό που βλέπεις γύρω σου αυτή τη στιγμή, δεν είναι ολόκληρος ο κόσμος. Υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα στον κόσμο, τόσα πολλά που, στην πραγματικότητα, είναι ατέλειωτα». Carlos Castaneda, Ταξίδι στον Ιξτλάν
 
Ο κόσμος του πραγματικού είναι όσο απέραντος του επιτρέπουμε να είναι. Το ταξίδι μας μέσα του δεν έχει αρχή και δεν περιέχει τέλος παρά μονάχα μια αέναη ροή αλλαγών. Η ευεληξία και η ευκινησία μας είναι μαζί η αιτία και το αποτέλεσμα της επαφής μας με την ροή του.
Ο κόσμος του πραγματικού είναι ο χώρος μέσα στον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ζωή και την ύπαρξη, όταν τον παρατηρούμε σαν ταξιδευτές περισσότερο παρά σαν κατακτητές. Όταν τον αφήνουμε να μας πλαισιώσει. Όταν αποσύρουμε το ενδιαφέρον μας από το γνωστό και επιτρέπουμε στο άγνωστο να παρουσιαστεί.
Ο κόσμος του πραγματικού δεν έχει σχεδίες. Χρειάζεται να μάθουμε να κολυμπάμε στον ωκεανό. Το σώμα μας θα σχετιστεί με το σώμα του κάθε γεγονότος ξεχωριστά. Αυτό το γεγονός θα γίνει το νησί μας. Η χώρα του πραγματικού δεν έχει λιμάνι. Το λιμάνι είμαστε εμείς και μπορούμε να γαληνέψουμε μέσα του μόνο όταν καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να κατακτήσουμε ούτε και να κατανοήσουμε αυτό που υπάρχει γύρω μας. Μπορούμε μόνο να σχετιστούμε μαζί του στιγμιαία και να παράγουμε έτσι το ανώτατο υλικό αυτής της σχέσης που είναι η Αγάπη.
Ο κόσμος του πραγματικού είναι μια πηγή αέναης φωτιάς που μέσα της σχηματίζονται διαρκώς παρουσίες. Όλα συμβαίνουν μέσα στο συνειδητό εκείνου που συλλαμβάνει την ύπαρξη της πηγής. Η έκταση αυτής της συνειδητότητας είναι μια λάμψη μέσα στα σκοτάδια του αγνώστου.
Μπορεί να προσπαθούμε να ξεκλειδώσουμε το βάθος των συμβάντων της υλικής μας διάστασης αλλά προς το παρόν μοιάζουμε με μικρούς μηχανικούς που ανιχνεύουν το αόρατο. Είναι πολύ γοητευτικό να γράφουμε ένα ποίημα, μια κομψή εξίσωση ή να χαιδεύουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο την στιγμή που μας καταπίνει η κοσμική νύχτα.

Ο κόσμος του πραγματικού έχει μια πρόσκαιρη αλλά και συνεχώς ανανεώσημη λάμψη. Αυτός θα είναι ο φάρος μας καθώς κολυμπάμε μέσα στην αφιλόξενη αιωνιότητα της λήθης.
Kalliopi

Κυριακή 9 Αυγούστου 2015

Η νεότητα (Μέρος 2ο)

Κατ΄αρχάς υπαγόμαστε στους νόμους της ύλης. Κάθε τι που εκλαμβάνει τον εαυτό του σαν ύλη είναι μοιραίο να αναπτυχθεί και μετά να πεθάνει. Περνά όμως ο χρόνος “μέσα” από κάθε επίπεδο της ύπαρξής μας ή υπάρχει “κάτι” σε μας που δεν υπόκειται σε αλλαγές τουλάχιστον με τον τρόπο που τις αντιλαμβάνεται η υλική μας υπόσταση; Πως μπορεί να λειτουργεί αυτό ;
Διαπνεόμαστε από ενέργεια. Η ενέργεια, κάτω από ορισμένες συνθήκες, δημιουργεί ύλη. Μέσα σ΄αυτήν την ύλη, που είναι μια πιο πυκνή μορφή ενέργειας, “κολυμπάει” και η αρχική ενέργεια. Αυτές οι δύο μορφές ύπαρξης δημιουργούν το σύνολο του εαυτού μας. Όταν είμαστε προσκολλημένοι στην στέρεη πλευρά μας, δεν αφήνουμε “ζωτικό χώρο” στην ενέργεια που κυλά μέσα μας. Έτσι, παρεμποδίζουμε την ροή της. Αυτό το κάνουμε όταν αντιλαμβανόμαστε την ζωή με όρους μόνον υλικούς. Καθώς ο χώρος που έχουμε μέσα μας, στενεύει σιγά σιγά, κλείνουμε τις διόδους ανάπτυξης της αρχικής μας ενέργειας. Αυτό σταδιακά προκαλεί μια σκληρότητα στον τρόπο που σχετιζόμαστε. Είμαστε ανίκανοι να μετακινηθούμε, να αλλάξουμε θέσεις, απόψεις και στάσεις ζωής. Ανίκανοι να δώσουμε, να ανταλλάξουμε, να σωπάσουμε τον αόρατο διάλογο με τον φανταστικό άλλον που ζει μέσα μας. Όταν συμβαίνουν αυτά, γεράζουμε. Γεράζει το πνεύμα μας πρώτα και μετά το σώμα μας. Σταματά να εκπλήσσεται. Σταματά να βλέπει. Σταματά να αναρωτιέται. Σταματά να δροσίζεται από το αεράκι της ανανέωσης. Στα μάτια των ανθρώπων συντελείται ο θάνατος. Αυτά πεθαίνουν πρώτα. Μοιάζουν σαν να καταθέτουν τα “όπλα”. Σαν να σταματούν να πιστεύουν στην ζωή και τα μυστήριά της.
Το βλέμμα, είναι ο τρόπος που η ενέργεια που κυλά μέσα μας, βρίσκει δίοδο να αλληλεπιδράσει με την ροή των πάντων. Εκεί δημιουργείται ο σπινθήρας της ανατροφοδότησης.  Αυτό το ρεύμα περνά μέσα από τον οργανισμό και τον αναζωογονεί. Όσο περισσότερο μαλακός είναι κάποιος και ελαστικός στις αντιλήψεις του, τόσο πιο ευάλωτος είναι στην ροή της ανατροφοδότησης. Το σώμα μας που σαν θνητή ύπαρξη φιλοξενεί την αθάνατη παρουσία μέσα του, χρειάζεται να διατηρήται ελαστικό. Ο Λάο Τσου στο Τάο τε Κινγκ μιλούσε για την ανάγκη να είμαστε ευλύγιστοι για να μπορούμε να λυγίζουμε από τον άνεμο της ζωής και να μην σπάμε. Αυτή η ευλυγισία του νου μας, μεταφέρεται στο σώμα μας και το κρατά μακριά από την φθορά. Όσο μεγαλώνει ο χώρος μέσα μας τόσο καθυστερεί ο χρόνος το πέρασμά του από επάνω μας.
Kalliopi



Σάββατο 8 Αυγούστου 2015

Η νεότητα (Μέρος 1ο)

“Λύγισε για να μείνεις ολόκληρος”. Ότι λυγίζει ισιώνει πάλι και δεν σπάζει, η λακκούβα γεμίζει νερό, και το παλιό τριμμένο φύλλωμα γίνεται νέο πάλι. Τάο Τε Κίνγκ, Λάο Τσου, (22ο κομμάτι)

Στέκομαι στην άκρη του πεζοδρομίου και κοιτώ γύρω, τα δένδρα του πάρκου, τα σύννεφα που μετασχηματίζονται συνεχώς, τις πτήσεις των πουλιών. Γύρω μου περπατούν άνθρωποι κάθε λογής. Από πρώτη άποψη εκείνο που παρατηρεί κανείς είναι η ηλικία τους. Άλλοι νέοι, άλλοι μεγαλύτεροι. Μετά παρατηρεί κανείς το φύλλο. Άντρες, γυναίκες. Κατόπιν το κοινωνικό τους προφίλ. Μεσαία τάξη, μετανάστες, λίγο πιο εύποροι πολίτες. Μπορεί να παρατηρήσει κανείς το ντύσιμό τους. Το αν είναι φροντισμένοι και καθαροί. Μετά παρατηρεί την διάθεσή τους. Άλλοι περπατούν μαλακά και ήσυχα, άλλοι σφιχτά και κοφτά, άλλοι μελαγχολικά, άλλοι χωρίς δύναμη, άλλοι σχεδόν τρέχουν. Τα πρόσωπά τους ανάλογα. Καθρεφτίζουν μια ποιότητα ενέργειας που κυλά στο σώμα τους. 
Παρατηρώντας, για κάποιο διάστημα, τους ανθρώπους και την ενέργεια που αποπνέουν, θα διαπιστώσουμε πως αυτή η ενέργεια δεν έχει σχέση με την ηλικία, το φύλλο τους ή το κοινωνικό τους προφίλ. Υπαγόμαστε σε μια κατηγορία που μας κάνει να διαφέρουμε τόσο μεταξύ μας. Αυτή η κατηγορία έχει να κάνει με την διαχείριση αυτής της ενέργειας που είμαστε. Με το αν και το πως αντιλαμβανόμαστε αυτήν την πηγή δύναμης και το πως την διαχειριζόμαστε κατά την διάρκεια της ζωής μας.

Παρατηρούμε γύρω μας ανθρώπους που είναι νέοι αλλά μόνον κατ΄όνομα και επίσης παρατηρούμε πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορείς να προσδιορίσεις την ηλικία τους γιατί υπάρχει κάτι σ΄αυτούς που σε μπερδεύει. Είναι ένα είδος νεότητας που αναδύεται από μέσα τους και τους προσδίδει μια ελαφράδα. Τους βλέπεις να περπατούν, να κάνουν χειρονακτικές εργασίες και ξεχνάς την ηλικία τους.   Όλα επάνω τους μαρτυρούν πως ο ημερολογιακός χρόνος λειτουργεί με κάποιον διαφορετικό τρόπο. Αυτοί οι άνθρωποι από κάπου αντλούν μια μορφή ενέργειας που  “παγώνει” θάλεγε κανείς τον χρόνο. Ή απλώς τους τον καθυστερεί. Από που περνά ο χρόνος; Πως γεράζει ο άνθρωπος; Τι τον κάνει να μαραίνεται σαν το λουλούδι; Να ξεθωριάζει, να σουφρώνει;
Kalliopi